Een glimach doet veel goeds

We schrijven onze blog op een bijna chronolgische volgorde.. Dus ik begin nog eens.

We ontmoeten steeds meer mensen in Kenia. Zowel Nederlanders als Keniaanen, als Denen enz. Het lijkt wel alsof heel de wereld een kijkje komt nemen in Kenia. Of in het mooie ziekenhuis MTRH Eldoret, waar de kakkerakken over de muur lopen, de ratten over de grond, waar de luchtvochtigheid hoog is en de productiviteit vanaf een uur of 11 vrij laag is. Waar er tekorten zijn in goederen en overschotten in studenten. Waar de Chai zoet id en de tranen zout.

Na deze korte inleiding ga ik door tot de orde van de dag.

In onze vorige blog staat dat we een weekendje naar Mombasa zijn geweest. Dit is niet het enige wat we gedaan hebben. We zijn naar Platteau geweest, een plattelands ziekenhuisje waar de sfeer rustgevend is en waar geen verharde weg naartoe loopt. Het is dan ook een hele ervaring om met de ambulance een patient te vervoeren. Het leuke was wel, dat het zo rustig was, dat ik veel vragen aan de arts kon stellen en meerdere klinische lessen heb kunnen volgen. Even uit het chaotische gebeuren in Eldoret en kastjes afstoffen in plaats van patienten wassen. Wij vinden 40 patienten weinig, daar lagen er maar 5.

Het was leuk om te merken hoe gemoedelijk de verpleegkundige en artsen daar zijn en wat het verschil is met Eldoret.

Ook ben ik daar langs de bijbelschool geweest en heb ik daar nieuwe mensen mogen ontmoeten. Na een spontane actie zijn we met mensen van die groep naar Mombasa gegaan, maar ook naar Kisumu waar het prachtige victoria meer ligt. Daar hebben we mogen genieten van een visgerecht, waar voedselvergiftiging onze grootste vijand was, en een geweldige boottocht waar we wilde nijlpaarden hebben mogen aanschouwen.

Het is leuk om te merken dat, telkens wanneer we weer terug komen in Eldoret, het steeds meer als een thuis begint te voelen.

In de afgelopen periode zijn Tim en Laura Weel door verhuist naar de afdeling Rehema, vrouwen chirurgie. Achteraf bleek dat het ook kinderchirurgie was en een plek voor kinderen die tot 20 % verbrand zijn. Wij waren erg verbaast toen we dar aankwamen. er waren bedden leeg e elke patient had zijn eigen matras! Ook was het er geordend en schoon. we moesten gewoon weer wennen.

Ik ontmoette daar immanuel, een jongetje van 1 jaar oud. Ik kon zijn dossier niet vinden en hij lag er niet ziek bij. Nadat ik geen moeder bij hem kon vinden, werd mij verteld dat het jongetje een jaar geleden in de steek was gelaten door zijn stiefvader..

Meer volgt later.. want de medicatie is er.