De Ontdekkingsreis

We hebben afgelopen week een blog proberen te schrijven, maar toen we hem wilden opslaan deed het internet het niet meer. Vandaar het lange wachten.

We hebben afgelopen week veel gedaan en gezien. We hebben een rondleiding gehad door Eldoret, we zijn langs een soort van kleermaker geweest voor onze verpleeguniformen en zijn al bijna gewend aan het openbaar vervoer. Met het openbaar vervoer hebben we de keuze: een taxi, een matatu (een busje vol mensen die toevallig langs rijd), achterop de brommer of lopen. Tot nu toe hebben we hebben we een taxi en de benenwagen gehad, maar ik denk dat daar snel verandering in gaat komen.

De straat naar ons huisje is een zandweg, dat bij elke regenbui alleen maar hobbeliger wordt. Al hoor je hierdoor heel goed wanneer er een Matatu of een auto langs rijd. Wanneer dit gebeurt moet je even twee keer luisteren of het onweer is of een auto. Langs deze zandweg staat aan de rechterkant een basisschool en aan de linkerkant een gevangenis. Dit zijn de tegenstellingen waar ik me continue over verbaas in dit prachtige land.

Verder was de rondleiding door Eldoret was bijna verhelderend. Je hebt straten horizontaal en verticaal en iets daartussen in. Na twee straten was ik al de weg kwijt. Overal worden dezelfde producten, in kleine winkeltjes, aangeboden wat de straten nog meer op elkaar doet lijken. Wat ons opviel was dat de producten in de supermarkt duurder waren in Kenia dan in Nederland. Wat de Keniaanse mensen vooral opviel waren de blanken mensen die opeens door de straten zwierven. Overal werden we, zonder enige schaamte, aangestaard en aangesproken. Maar wanneer je iemand aanspreekt is iedereen bereid te helpen en verwelkomen ze je met een glimlach.

Ook zijn we met Aly, de mevrouw waar we mogen verblijven, naar de kindergevangenis geweest. Bij aankomst dachten we allemaal, ‘ Wat een mooi gebouw voor een gevangenis!’ . Toen we eenmaal naar binnen gingen zagen we dat het er binnen de vier gevangenismuren anders aan toe ging. We zagen een aantal volwassen vrouwen tussen de 20 en 30 jaar oud en een mannelijke bewaker. Deze mannelijke bewaker had een stok in zijn hand om orde te houden over de groep kinderen. Zelf moet ik bij het woord kinderen, aan kinderen van een jaar of 11/12 denken. Hier zaten vooral jongeren tussen de 15 en 20. Het grootste deel was jongen, al heb ik ook een stuk 10 meisjes gezien en een paar kinderen tussen de 8 en 12 jaar oud. De, ongeveer in totaal 95, kinderen hangen de hele dag wat rond en zitten op allerlei verschillende manieren aan elkaar om maar een beetje vermaak te vinden. Ook toen wij binnenkwamen waren we een behoorlijke bezienswaardigheid. Het was bijna eng om daar rond te lopen, alsof we een letterlijk een lekkernij waren. Zelf hadden we een gitaar en een springtouw meegenomen om de kinderen iets aan te bieden om te doen. Nadat Aly het Bijbelverhaal vertelden gingen we met z’n alle zingen. Tim op de gitaar, met zijn prachtige, geïmproviseerde gitaarspel, maakte er een mooi feestje van. Tijdens het bidden vond ik het zelf nog spannend. Wetende dat de meeste jongeren daar vastzitten voor verkrachting en ik nu met mijn ogen dicht voor ze bid. Toch weet ik dat God daar aan het werk is en hij zijn liefde laat zien op deze plek. We sloten het bezoek af met het springtouwen. Wat waren de jongere kinderen fanatiek! We moesten als laatste nog een geestelijk gehandicapte jongen vanuit de gevangenis naar een school brengen. Hij heeft vijf jaar in de gevangenis gezeten omdat er geen opvang was voor deze jongen. Hij is gevonden op straat en kon niet praten. Nu mag hij eindelijk naar een school voor kinderen met special needs. Aly vertelden dat er in de gevangenis een soort rangorde is. De bewaker slaat de oudste kinderen, de oudste kinderen de jongere kinderen en de jongere kinderen de jongen geestelijk gehandicapte jongen. Aly vertelde dat deze jongen de hele dag in een hoekje weggestopt zat, bang voor de jongste kinderen. Toen hij eindelijk weg mocht, nam niemand afscheid. Het was hartverscheurend.